On training

Nagsimula na pala ako sa bagong kompanya. Mahirap kumpara sa dating trabaho ko pero hindi na ako magrereklamo kasi merong allowance pambili ng damit kaya wala na akong dahilan para maghubad. Isa pa mas nakakaangat pakinggan ang title ko ngayon, dati kasi isa lang akong puta. Ngayon, puta parin pero may M.D na sa huli.

Marami naman kami sa batch namin. Umabot sa walo. Sampu sana, hindi ko alam kung saan na yung iba at bakit hindi sumipot sa training. Mas mabuti na nga yon, kaunti lang ang kompetensya.

Natutuwa naman ako sa mga kasamahan ko. May Mathematician, Engineers, Piloto, Customs at ako, sabi pa ni Ate Marian Rivera, isa akong psychology. At dahil ako ang may pinakamatagal na experience sa pagiging puta, ako yung ginawang lider-lideran nila,  which is ginampanan ko naman ng mabuti. Isang week pa lang, puro kagagohan na ang nalalaman. Nasumbong na nga kami sa heads dahil sa excessive use of email and sleeping.

Inaamin ko na mahirap ang trabaho. Siguro sa umpisa lang, pero hindi ko rin alam. Yung nakakatakot lang kasi kasama sa job description ang no room for errors. Kung meron man daw, dapat zero.  Sino ba ang hindi matatakot kung ang hawak mong clients ay yung mga malalaking companies all over the world?

Hindi naman sa nagrereklamo ako. Sa katunayan, gustong gusto ko yung trabaho ko ngayon.May chance na makapagtravel, malaki ang chance sa promotion, malaki ang pasahod at yung tinatawag na freedom.

Pagpasensyahan niyo na muna kung hindi na ganun kadalas ako magblog.

Chosilog Mornings

Hanggang ngayon, naririnig ko parin sa isang sulok ng utak ko ang katagang iniwan niya.

“I know you are a decent man, but I can’t find any dreams in you”.

Muntik ko nang isuka ang kinakain kong Chorizo, pero hindi ko ginawa kasi sayang ang effort sa pag-nguya ko nito. Mas matigas pa kasi kaysa sa tinidor.

Hindi ako umimik. Nagkunwari nalang ako na hindi ko naintidihan ang sinabi niya dahil englis.

“Look at me GM. What do you really want in your life?”

“I don’t know. Kailangan ba nating pag-usapan yan ngayong umaga? Sa harap ng almusal?”.

Nagsimula siyang maglitanya. Sa mga naabot niya sa buhay. Sakripisyo, achievements, awards, yaman at ari-arian. Tahimik pa rin ako. Unti-unti hinihimay ang bawat salitang binabato sakin.

“Kung ang pinapaabot mo na punto sa mga sinasabi mo ay gayahin ko ang buhay mo, pasensya pero wala akong balak na mangaya sa buhay ng iba”.

Tila namatay ang lahat ng ingay sa paligid at binalot kami sa isang matinding katahimikan. Binalik ang atensyon sa Chorizo. Binuhos ang lahat ng galit sa isang usapang hindi alam kung saan pupunta.

Marahil wala nga akong plano sa buhay. Isinuko ko na lahat ng pangarap ko sa buhay para lang makapag-aral ang mga kapatid at maiahon kami sa kahirapan. Wala nga akong mga bagay na katulad ng sa kanya. Pero, kontento na ako sa layo ng inabot ko sa ngayon.

“Alam mo, hindi pantay-pantay ang level ng kaligayahan at contentment ng isang tao.Marahil nga wala akong bagong kotse at condo, masaya naman ako sa kung ano ang meron ako.”

Ngumiti ako. Tinanong siya.

“Ikaw masaya ka ba?”

At binalot ulit kami ng katahimikan.

 

It isn’t what you have, or who you are, or where you are, or what you are doing that makes you happy or unhappy. It is what you think about.

– Dale Carnepie

Pack your bags and lets run away

Minsan darating ka sa panahon na magsasawa ka sa buhay mo sa ciudad. Maghahanap ka ng simpleng pamumuhay. Yung malayo sa mga gusali, sa usok ng mga sasakyan, sa ingay ng bunganga ng landlady o di kaya sa mga potangenang trying hard na nagvivideoke sa tapat ng bahay.

Isang buwan na akong hindi nakakatanggap ng sweldo. Pati yung 13nth month ko hindi ko pa nahahawakan. Punong-puno na ako sa trabaho at responsibilidad sa pamilya. Meron pa kaming tampuhan ni Maja Salvador, kasi ayoko pa munang sagutin siya. Alam ko naman na katawan ko lang ang habol niya. Sa mga panahong kagaya nito, kahit sarili mong kwarto hindi makakabigay ng hinahanap mo na comfort.

Hindi na rin gumagana ang typical na gawain ko. Ang pangit ng manonood ka ng porn dahil malungkot ka at magjajackenpoy. Imagine, malapit ka nang labasan tapos marerealize mo na malungkot ka pala habang may isang luha na lalabas sa left eye mo. Potah, hindi mo talaga alam kung ano ang uunahin. Ang labasan o ipagpatuloy ang pagluha.

Dalawang lugar lang ang pinupuntahan ko pag gusto kong tumakbo palayo sa mundo. Ang bundok o di kaya ang dagat. At this time, pinili ko ang bundok.

Parang painting lang no? Dito ako nag-overnight. Kasama ang backpack ko at ang isang bote ng heneroso. Pagkakita ko ng lugar, feeling ko ako si Enchong Dee na hinahabol ni Nene. Tapos magyayakapan kami habang nagroroll pababa ng hill na nagagugums -to-gums. Pangarap ko talaga ang magahasa sa bukid habang pinapanood ng mga kalabaw. Hardcore lang kasi ang putik at ang palayan.

Masarap ang magising na ganito ang makikita mo. Walang landlady na sisigawan ka na magbayad na ng upa. Ang lupain na yan ay pag-aari ng bestfriend ko. Tangena siya. Siya na ang land reformer. Habang ako nagpapakahirap sa corporate world, dito lang siya nakatambay at naghihintay ng ani. Pero salamat sa kanya, may tatakbuhan ako pag ayoko na sa mundo. Sayang lang, hindi wifi hotspot ang lugar. Lols.

 

Kaya sa katukayo ko na si Glentot at kay Momel, sana makapagrecharge na kayo at makahanap ng sarili niyong kaligayahan.  Nakapag recharge na ako, and i think I’m back in the game.

 

I miss you bitch. 😦